პირველი ირანული ფილმი, რომელმაც ოქროს პალმის რტო მოიპოვა. ერთი ადამიანის უიმედო სასოწარკვეთის ეს ამბავი ისლამური ტაბუს, ინდივიდუალური გადაწყვეტების, ცხოვრებისა ან იქნებ საერთოდაც არ არსებობის შესახებ მოთხრობილი, მრავალი არქეტიპის შემცველი იგავია, მაყურებელს წარბშეუხრელად რომ იქცევს თავის წიაღში.
კიაროსტამის სხვა ფილმებისგან განსხვავებით, სიცოცხლის მნიშვნელობის ძიება აქ უკვე აღარ ვითარდება დამანგრეველი სტიქიის ფონზე. ალუბლის გემოში - უბედურება გაცილებით საკუთრივია. არსებობს იმედი, რომელიც ამაოა, ბედნიერად არ ყოფნა კი - დიდი ცოდვა. თუმცა არავინ გეუბნება, მაინც როგორ უნდა იყო ბედნიერი.